فریاد(2)

اهورا، ای تو آتش، ای تو خورشيد تنومند

نور ده ، گرما بياور، شادی افکن

آتش خشمت به ملايان بيفزون

سوزمان کن آل تازی مزور

جاودان گردان اهورا، ملتت را

پايدار گردان تو ايران ميهنت را

ما که مزدای اهورا می پرستيم

سجده در درگاه او اکنون نشستيم

ما که بوديم و کنون اينگونه هستيم

ما چه بوديم و چرا اينگونه گشتيم

ما کجا بوديم، کنون اينجا نشستيم

ما که بوديم و چه کرديم و چه گشتيم

آمد آن اهريمن ايران ستيز، آن دزد جلاد

آن عرب، آن شيخ، ملا، آن امام کذب و اوهام

کشت و غارت کرد همه اموال ملت را به يکجا

تازيانه بر تن ايران زد و سوزاند وطن را

آمد آن تازی صفت، مرد بيابان

تازيانه بر گرفت، تازی صفت، آن مرد عريان

او که روزی جای خود در ماه ميديد

او که بی احساس به مردم آمد و مردم ستيزيد

او کلامش را يد الله ميديد

او که يزدان وطن بر خاک ماليد

او که فرياد محمد و عدالت از علی زد

او که زن را برده مردان ميديد

او که امت را ز ملت برترش ديد

او که الله عرب را، جای مزدايش گزينيد

او که تاريخ هزاران را به يکبار

با صفات کور و نادان عرب تعويض گرديد

او که نامش نيز، روح خدا بود

آنقدر کشت و بسوزاند که خدا شرمسار گرديد

زن به زانو کرد و سنگ افکند به سويش

مرد را بر چوبه دار جايی گرديد

تو ای اهريمن جلاد و خونخوار

تو ای مظلوم کش و ظالم پرستان

تو را الله ميگفتی گمان است

ولی شيطان برايت پاسبان است

که هستی و که هستی و که هستی

به تا کی اينقدر ظالم پرستی

تو گفتی که خدا همراه داری

دروغ تو برون شد، چونکه تو شيطان ستايی

شياطين در کنيزی بر گرفتی

خدايی را تو بر مسخر گرفتی

تو خنزير را نجس دادی نشانه

ولی خنزير صفت هستی، گواهی

خمينی نام تو ننگ است بر ما

پيام دولتت، سنگ است بر ما

وای بر ما که چه بوديم و چه گشتيم

خود بکشتيم، مردم بسوزانديم و آتش برفکنديم

آنچه آورديم ما، خود برسر خويش

خود فقط بايد رهانيم مسلک و کيش

چه کرديم وايی، لعنت به ما باد

ز اين ننگ بزرگ صدها فرياد

خودم کردم که لعنت بر خودم باد

ز اين مردم ستيزی عبرتم باد

سروده شده از: عبدالرضا حيدری

پایان