آرزو جـان ، ای رفـیــق ِ نازنیـن
ای مـــــرا همــــراز و یار ِ همنشیـن
دل پـریشان از دیـاران ِ غــــــریـب
صـــد ُدرود از مـا تـرا باد ای حبیـب
از غـریبستان که ما را شــد وطـن
از کـویـری خشک و سـوزان و َعَفـن
می نـویسـم نامه ای از رنـج خـویـش
تا به یاد آری زعهـــــدِ رفتـــه بیـش
آرزوجان ، وضـع ِ کـشور خـوب نیست
هیـچ چیـزش درنظــــر مطلـوب نیست
شهــر را هــرگـوشـه خامـوشی گرفـت
میکـــــده ، گـَردِ فـرامـوشی گـرفـت
عشــق را دیگـــــر خـریـداری نمـاند
شـاهــدان را نیــــــــز بازاری نمـاند
بـی وفــائی ، پیشـه ی مــــــردم شـده
مـردمی منسـوخ و مـردی ُگـم شـده
باده نـوشـی شـد گنـه ! حَـد می زننـد
َوه که ایـن لامـذهبــــان، َبـد می زننـد
آبــــــروی ِمـی گـســــاران بـرده انـد
مـی کـشــان را از خُمــــار افسرده انـد
مـرد می خـواهــد که ِمـی نـوشـی کنـد
عـــزم ِ مستی، عـرضِ مـدهـوشـی کنـد
محتسب تیــــــــز است و ُمفتی تیـزتـر
هـــــــر یکی از دیگــــری خـونـریـزتـر
رحـم و انصـاف از میان بربسته رخـت
ُمـلکِ جَــــم را حالیـا بـرگـشـته بخـت
**************
شـهسـواران ، زیـن ولایـت تاختنـــد
ُمـلکِ جـم را در عـذاب انـداختنـــد
شهــــریاران هِـشـته جـا ، دیهیـــــم را
داده دسـتِ اهـــــــرمـن ، اقلیـــــم را
َفـــــّر ِ خسـرو، شـوکتِ فـرهــاد رفـت
وان ُشکـوهِ رفتـــــه هـا بـر بـاد رفـت
ناسپاسـی ، ُغـرّش ِ فــــــــریاد شــد
حـق شناسی ، طعمـه ی بیـــــداد شــد
خطبـه هـای ُمفـتِ ُمفتـی ، جان گرفت
ُبـت پـرستی ، جـلـوه ی ایمــــان گرفت
ُمشت هــا با مـرگ هـــا بالا نشست
هـرچـه بـود ازنیک و بَـد درهـم شکست
شــد گـریبـانها ز شـوق ِ حـرص، چاک
مـردمـی ُگـم گشت و مـردی شـد هلاک
کـوچه و معبـر، خیابان هـــــای شهــر
سـوخـت یکسر درشـرار ِ جهـل و قهـــر
هـــــــرچـه آبـادانـی و فـرخنـــــدگـی
هــــرچـه را بـودش نشـان از زنـدگـی
از شـــرار ِ فتنـــــه و عصیـان ِ شیـخ
در تبـــاهـی رفـت با فــــــرمان ِ شیـخ
ادامه دارد...
فرید خراسانی
نیـکوزیا- قبرس آگوسـت 1996
