گلایه از خدا

مگر خوابی، مگر خوابی،خدايا  

 نبينی تو، همه اين درد و زجرها؟

خداوندا، کجايی تو،کجايی؟

 که اين شيخ را نيست، شرم و حيايی

سکوت تو، برايم زجر و درد است
                     
 وجود تو، به شايد سنگ صبر است

شنو باش، هق هق گريه،خدايا 

 اگر خواهی، ستاييم حکمتت را!

تو را علم و فضيلت، ما ديديم
                                 
 ولی از مهر تو، چيزی نديديم

تو ای پروردگارا، شوکتت کو؟
                              
 جلال و قدرت و آن حکمتت کو؟

تو که نوح را به ما دادی نشانه
                               
 و دادی حکمت و حکمی يگانه

اگر با تو شويم، با ما بمانی
                                   
 اگر قهرت کنيم، آتش فشانی

بگفتی، عشق و آزادی تو خواهی
                             
 و ظلم ظالمان، دادی تباهی

کجايست، پس همه حرف و کلامت
                         
 چرا، شيخ را نکردی تو، ملامت

تو از اصحاب فيل دادی نشانه
                               
 ولی، کو قدرتت، ای جاودانه

خدايا، سجده کرديم ما به پايت
                               
 چرا ما را نديدی در  ورايت؟

اگر اينست خدايی، وايی بر ما
                                
چو آنست روسياهی، بر سر ما

صداقت پيشه کرديم از بر تو
                                 
 پسنديده بگردد، انور تو

ولی افسوس ازين ننگ و سياهی
                            
 نکردی درد خلقت را نگاهی

خدايا، حکمتت را بس تعجب
                                
 خدايا، قدرتت را نيز، تردّد

خدايا، گر که قادر، تو نی هستی
                            
 بگويم؛ تا بدانم، پس که هستی

به غير آن، خدايی را رها کن
                               
 برو در تربت خويش و صفا کن

اگر اينست تزوير خدايی
                                     
 خدايی را نباشد جايگاهی

خدايا، تو به ما خالق هستی
                                 
 اگر مخلوق نباشد، تو که هستی؟

اگر، بهر وجود ما تو هستی
                                
 اگر، بهر وجود ما نشستی

اگر  هستی و ميدانم که هستی
                              
 رهاکن، مردم از اين ننگ هستی(ملايان)

تويی داور، ببين حکم خطايان
                               
اگر هستی، بکش پس ناروايان

سروده از عبدالرضاحيدری

نور اسلام

               نور اسلام شما از تابش شمشیر بود

ریشهء این دینتان در مسلخ زنجیر بود

رحمت آیینتان یا سنگ بود یا تیغ مرگ

فارغ از هرگونه فکر و اندکی تدبیر بود

فکرتان خون بود و تدبیر شما گردن زدن

کارتان یا نوحه و یا سجده و تکبیر بود

خرقه ی شوم شما در مکتب روی و ریا

از همان روزی که آمد کار آن تزویر بود

آن بهشت و دوزخ و آن حیله ی بی انتها

بدترین نقش خیال از عالم تصویر بود

حکم این دین سیاه و محفل اهریمنان

حاصلش یا گریه و یا ناله ی شبگیر بود

این همه حرف تباه و گفتن از کار گناه

از وجودِ صد حدیث و آیه و تفسیر بود

ای جوانی که هنوز هم مانده ای در سادگی

لحظه ای با خود بیندیش و مگو تقدیر بود!

میـــهن آبــــادمان مانند یک ویــــرانه گشت

           بی خرد بودیم و از ایران همین تقصیر بود

 

 

                                     منصور فرزادی

خُروش ایران

خواست شیرین مان***آزادی این جان مان

راه بزرگان مان********امید ایران مان

اجرا باید گردد

زندانی سیاسی******وطن پرست نامی

محکوم به عشق ذاتی**از زیر ظلم جاری

آزاد باید گردد

جمهوری اسلامی********عمامۀ جنائی

دشمن هر صدائی******باعث این تباهی

پایان باید گردد

حکومت ایرانی*******شکوه کهکشانی

با عشقُ مهربانی******بجای این ویرانی

آغاز باید گردد

ولایت فقیهان********طناب دار دیوان

گلولۀ ناکسان*********قتل تمام یاران

محکوم باید گردد

قاتل هر با وطن*****سکوت هر بی وطن

قانون فقهُ بُرهان******به نفع دیوُ ددان

پاکوب باید گردد

چاقوی نامردیش******شکنجۀ فردیش

چماق بدست قلدر******ناکس بی تحمّل

جاروب باید گردد

چهرۀ درد پیران*******اعتیاد هر جوان

زنجیرپای مردان******حجاب روی زنان

مختوم باید گردد

کودک خرد نُه سال*****ز دام آن کُهنسال

کوچک عروس نالان***ز دست آن ناکسان

رها باید گردد

رفتار این پلیدان******شکنجۀ وحشیان

کُشتن آن دلیران*****ز خاک پاک ایران

معدوم باید گردد

جمهوری اسلامی****بی امنیُ ویرانی

بر ضدّ هر ایرانی ****تا روز دار فانی

تعطیل باید گردد

حکومت ایرانی********مظهر مهربانی

طلوع جاودانی*******بجای بی سامانی

تشکیل باید گردد

صدای کودکانش*****خندان باید گردد

صورت بانوانش*****همره دخترانش

شاداب باید گردد

اشک چشم مادران**شور دل خواهران

غصهُ درد پدر*******زخم دل برادر

مرحم باید گردد

حسرتُ رنج خویشان***خون دل عزیزان

گریۀ آن مریدان*****ز دست این دشمنان

اتمام باید گرد

شعار دانشگران*****فریاد زحمتکشان

علیه این خائنان*****گوشۀ هر شهرمان

طوفان خواهد گردد

شورش این جوانان***با کودکانُ پیران

علیه جهل دیوان*****برای صبح ایران

غوغا خواهد گردد

پرچم آزادیش******ز جنبش ملی اش

کاوۀ آهنگران******سمبل ایرانیان

ظاهر خواهد گردد

ارتش با شکوهش***همره تانکُ توپش

به همت سربازان****برای حفظ ایران

جوشان خواهد گردد

حکومت خبیثان*****آدمکشان جانیان

زیر نقاب ایمان*****ز تارُ پود ایران

نابود خواهد گردد

ظلمُ جور قاتلان******سالاری غریبان

ولایت رجیمان*****در زیر خاک ایران

مدفون خواهد گردد

در کشور آریان*****بار دگر چو پیشان

شمشیرُ شیر ایران**خورشید پُر فروزان

نوران خواهد گردد

کیانی

بر بزرگان جمت اشکی نمی ریزی ولی

• بر بزرگان جمت اشکی نمی ریزی ولی

• در عزای تازیانت عیش عاشوراستی

• بر ابو مسلم نمی گریی که خنداندت ولی

• در غم طفلان مسلم شیونت بر پاستی

• صد هزاران لاله از ایران زمین شد داغ دار

• تو هنوزت شیون از داغ دل لیلاستی

• این همه سردارملی غوطه وردرخاک و خون

• باز چشمت اشکریز اصغر و صغراستی

• گریه بر خواری خود کن گرسرزاریت هست

• خنده بر شادی خود کن گرت استغناستی

• گریه کن بر انـقراض دولت ساسانیان

• کین مذلت ها همه برخاسته ازآنجاسـتی

• قرن ها سعی تو در بیگاری بیگانه رفت

• برسرت بیگانه زان رو سرور و آقاستی
  

• ***********************

  
  تا اینجاش مال صادق سرمد بود *
  

• از اینجاش مال یکی دیگه است که هنوز

  اسم ادبی برای خودش انتخاب نکرده ولی خیلی با حاله

  
  **********************

• اولین قانون انسانی در ایران وضع شد

• تو هنوزت پیروی از شیخ و از ملاستی

• بـندگی و نوکری در کشور ایران نبود

• لیک اکنون آرزوی این غلامی هاستی

• نوکرم من بر علی و پیر نوکر بر حسین

• بهر کسب این مراتب دعوی و دعواستی

• خوبی و تقوی و نیکی نیست میزان عمل

• هرکـه از نسل عرب شد سید و مولاستی

  دختران آریایی در کنیزی عرب

• تو هنوزم دل غمین زینب کبراستی

• شد علی عدل مجسّم بهر پخش مال ما

• زیبِ دست دخترانش گوهران ماستی

• بهر گور هر عرب ما گنبدی افراشتیم

• چشم گریان بر بقیع و قبر ناپیداستی

• این چنین حُرمت که بر دزدان اموالش گذاشت

• یاچنین رتبت که برعُدوان خود میخواستی

• این چنین عزّت که بر قتــــال اجدادش گذاشت

• حال ایرانی شده عبد العرب رسواستی

• ما بزرگانی چو کــورش یا که کسـری داشتیم

• پس تأسی بر فلان شخص عرب بیجاستی

• زندگی یک عمربر خود همچو دوزخ ساختیم

• بر امید آنکه آخر جنة المأواستی

• هر پیمبر بهر قوم خویش می آید یقین

• پس محمّد بر عرب ها سرور و آقاسـتی

• قول لااکراه فی الدّین جزشعاری بیش نیست

• در عمل« اُقتل اَئمة الکفر» ، پابرجاستی

• کلِ ایران شد به یغما طعمۀ اعراب دون

• لیک ما گریان ، فدک ارثیۀ زهراستی

• از لباس خود غبار خاک ایران بستریم

• لیک خاک گور تازی کاک یا حلواستی

• راستی عزّ و غُرور اهل این کشــور چه شد

• یا مگر پیدا شده در فخر ایشان کاستی

• یک زن از نسل عرب در عقد ایــرانی نشد

• انقراض برمکی ها بهر این بلواستی

• سالها آتش فروز گلخن اعرابیان

• شد کتاب مصرو ایران ،داد ازاین یغماستی

• بیخ فرهنگ و ادب در کشور ما کنده شد

• وز کرامت می نمی بینی خبر وز راستی

• درقیاس تازیان ، اسلام شیعی کافریست

• بلکه ایرانی مجوس و گبر بد عقباستی

• عصر هر آدینه گریان زانکه منجی نامده

• او که بهر پر گناهان عروه الوثقاستی

• اولین مظلوم عالم شد علی در دین ما

• چون دگر ظلمی به ابناء بشرکی خاسـتی؟

• مال ایرانی برای ملّت ایران حرام !

• بلکه مختص حماس و فتح و حزب الاستی

• آریایی دختران را بهر امرار معاش

• در کویت و در امارات و دبی مأواستی

• سال ، یک میلیون نفر از بهر حج جاهلی

• می روند و رونق بازارشان از ماستی

• یا که در راه سفردر کربلا و کاظمین

• آزمند و چشم ایشان سخت خون پالاستی

• خرج تزیین قبور دشمنان کی داده است؟

• هر چه گویم من یقیناً مشت بر دریاستی
  

با تشکر از وبلاگ گیله مرد

از بس ستاره کشتید

از بس ستاره کشتید ، روی زمان سیاه است

هم این زمین سیاه است ، هم آسمان سیاه است

روبه صفتان نشستید ،  در پیشگاه تاریخ

کز اینهمه جنایت ، رخستارتان سیاه است

دست قلم شکستید ، پای سخن ببستید

ای روشنی ستیزان ، افکارتان سیاه است

هر تار موی یک زن ، بندد مسیر تقوا

این خود گواه آن بس ، پندارتان سیاه است

هر حیله ای که داری  در استین تزویر

هر جادویی که بستید در کارتان سیاه است

هر خطبه ای که خواندید ، هر جمعه بر سر کوی

خلقی گریست زیرا ، گفتارتان سیاه است

میخانه ها بستید ، بتخانه ها گشودید

با خون وضو نمودید ، کردارتان سیاه است

شد پرده سیاهی ، معیار پاکی زن

ای صبح دم گریزان ، معیارتان سیاه است

زین شهر روی ما نیست، در هر مکان سیاه است

از بس ستاره کشتید ، روی زمان سیاه است

 

بانو شیرین رضویان

آزادی

ای طائر آزادی، با تیـــــــــر ستمــــــــــــکاران

                 از شاخه بیفتــــــادی، در دامن خــون خواران

مؤمن به خـــــــدنگ دین، زخمی زده بر بالت

                کو بُــــــرده  سر تمکین، بر درگه جبـــــــــــــاران

بر گردن تو دشنه، آرند فرودستــــــــــــــــــان

                بر خاک دل تشنــــــــــــه، خون تو شود باران

پس باز شود زان خون، بر پشت خرد، بالی

               بالنده شود ایدون، چون غنچــــــــه به گلزاران

چون نغمه زنی شادان بر گلبن اندیشـــــــــــه

                لرزد دل شیـــــــــادان، بسیار چو بسیــــــاران

کوبند به سر مشت و آینـــــــــــد به هر برزن

                 آرند به هم پشت و خواننــــــــــــــــد به هم یاران

کای بیخبران هشدار، از فتنــــــه ی آهنگش

                 کاورده برون بسیار، از زمره ی هشیــــــــــاران

باید که نگـــــون گردد، این مرغک شـوم آوا

                 حاشا که فزون گــردد، شک در دل  دینداران

بر خاک فرو افتی، با سفسطـــــــــه ی تکفیر

               یا مکــــر یکی مفتی، از تیــــــــــــــــــــره ی مکاران

بر گردن تو دشنه، آرند فرو دستـــــــــــــــان

 

بر خاک دل تشنه خــــــــــــــون تو شود باران...

 

                                                 

 

 

با تشکر از وبلاگ دودوزه

اهرمن ننگت باد

شیخ بیچاره چه بی تدبیری باهمه خلق جهان درگیری 

جان شیرین جوان می گیری میزنی تیشه به فرق فرهاد
 

اهرمن ننگت باد

باغ در دست تو ناپاک افتاد سرو. پای خس وخاشاک افتاد  

 

غنچه پرپر شد و بر خاک افتاد می چکد خون ز گلوی فریاد

اهرمن ننگت باد 

ای که در کار ولایت لنگی سر به سر نام نداری ننگی

با خداوند خرد می جنگی بشکند این کمر استبداد

اهرمن ننگت باد

اهرمن سرو روان را کشتی خیزش تیزیلان را کشتی

شور سهراب جوان را کشتی مادرش از ته دل میزد داد

اهرمن ننگت باد

اهرمن این هیجان می بینی خیزش نسل جوان می بینی

نعره ی شیر زنان می بینی این ندا بود که آوا سر داد

اهرمن ننگت باد

گوش کن گوش صدا می پیچد این صدا در همه جا می پیچد 

میرود پای خدا می پیچد دختر ملت ایران جان داد

اهرمن ننگت باد

اهرمن قلب سیاهی دار ی نفرت انگیز نگاهی داری

آدمیخوار سپاهی داری دیر یا زود دهندت بر باد

اهرمن ننگت باد 

دکتر مسعود سپند

محمد تازی

گویند که سر را تو ببر با قمه ی تیز

 صد پارچه به گور عرب مرده بیاویز

یا آنکه سر چاه حقارت بنشین و

با او تو بگو : عالم ویرانه به هم ریز!

صد سال دگر بهر حسین و دل زینب

نفرین کن و با غصه ی این حقه بیامیز

اینها که همه ننگ خرافات کثیفست

بهر تو شده حیله ی عادات غم انگیز

در دین عربها نفس و جان اسیران

بوده همه بیهوده متاعی ، کم و ناچیز

بیچاره بدان مسلک تازی محمد

گردیده عبادتگه اسکندر و چنگیز!

***

معجزه در دینشان جز تیغه ی جلاد نیست

غیر دام بردگی رسمی دگر آزاد نیست

در دل چاه سیاهی که ز دین حیله بود

ناله های مبهمی آید که جز فریاد نیست

مملکت با نور و آبادی این بتخانه ها

در کنار خانه ی ویرانه ای آباد نیست

«زهد پیدا کفر پنهان بود چندین روزگار»

زاهد فرسوده را بنگر که او را یاد نیست

بی سر بر دارمان این خرقه میمیرد ز دار

ای که گویی مسلک بیهوده را ایراد نیست

با خدا گویی که با اهریمن آمد دینتان

دین تازی غیر رسم هرزه ای شیاد نیست

***

در سر مردم بی بته و محکوم زوال

فکر و اندیشه بگردیده چو اوهام محال

بی شمارند ولی در پی تفریح و خوشی

بی شمالند ! خدایا برسان سبز شمال

توده ی خوش گذری بی غم ویرانی خاک

فکر وارونه ی آنها همه بیهوده و کال

هرچه اسلام کذایی بشود پتک فنا

همچنان دین عربها نرود زیر سوال!

گرچه پایان نرسد عالم نادانی خلق

لوح نادانی اینان برسیده به کمال

***

برای هم دگر مانند یادیم

که بر پوچی و نابودی نمادیم

چو مشتی خاک بیهوده میان ِ

جهانی سایه در آوار بادیم

پس از مردن چه فرقی میکند که

که بودیم و چه را از دست دادیم

برای ما جهان مرده کم بود

           که همواره در این عالم زیادیم

میان بیش و کم های کم و بیش

         نمی دانم چرا غمگین و شادیم

 

 

 منصور فرزادی

 

بابک خرمدین از زبان شاعر گرانمایه دکتر مسعود سپند

دست هایش
بسته بود از پشت
اما مشت
جامه اش از جنس خون و
جام اش از خمخانه زرتشت



خسته تن- جان در خطر- آزرده دل- خاموش
مهر را در سینه مى پرورد
کینه را در خویشتن مى کشت



***



ارغوان دیدگانش
با شفق ها و شقایق هاى میهن
گفتگو مى کرد
تیرباران نگاهش بارگاه معتصم را
زیر و رو مى کرد
دل
به فرمان دلیرى داشت
ترس را
بى آبرو مى کرد



***



اهرمن
از خشم مى لرزید
دژ دل و دژ خو و دژ آهنگ
بانگ زد، با واژه هائى زشت و بى فرهنگ...
اى سگ، اى زندیق
کام ات چیست؟
اى موالى اى عجم
سوداى خام ات چیست؟
پس چرا از ما نمى ترسى؟
پس چرا بر خود نمى لرزى؟



***



بابک اما
رأى دیگر داشت
کشتى ى اندیشه در دریاى دیگر داشت
در نگاهش مرگ آسان مى نمود اما
زندگى در ذهن او معناى دیگر داشت
زیر لب
نجواى دیگر داشت



***



زنده باید بود و شادى کرد
مام بوم خویش را باید نگهبان بود
با پیام راستى
با مردمان بایست رادى کرد
اهرمن فریاد زد
افشین
چه مى گوید؟
و افشین- آه افشین- واى افشین
آن گنهکار پریشان روزگار شرمسار از برگ برگ خونین تاریخ
آن همان آکنده از هر گند
آن همان بى ریشه بى پیوند
شرمسار از کرده خود-
سر به زیر افکند



***



اهرمن با تیزخندى گفت
البابک هراسانا؟
و بابک آن کو نستوه
آن ستوه سبلانکوه
آن اسطوره بیگانه با اندوه
آن آئینه دار مزدک و مانى
آن دلخسته از تزویر و نیرنگ مسلمانى
چشم در چشم ستم فریاد زد
بسیار آسانا!!
اهرمن فریاد زد
جلاد...
و آن دژخیم...
همان آینه دار مکتب بیداد
با یک ضربه از پهلو
چنان زد تا که خون فواره زد از مقطع بازو
تهمدل درهم کشید ابرو
سهمدل خر خنده زد بر او



***



آسمان کى مى برد از یاد
آندمى که شیون شمشیرها
پیچید در بغداد



***



و بابک- آه بابک- باز هم بابک
تا نبیند اهرمن سرخى ى او را زرد
تا نخواند از نگاهش درد
تا نه پندارد که پایان یافت این آورد
چهره را
با خون ناب و تابناکش
ارغوانى کرد



***



و آنگاه...
تا نیفتد پیش پاى اهرمن
خود را به پشت انداخت
چشم ها را بست
شهپر اندیشه را واکرد
بال در بال هماى عشق
گشت و گشت و گشت تا جان را
بر فراز کشور جانانه پیدا کرد



***



هر طرف هر سو نگه افکند
یک طرف کورش- سیاوش- کاوه چون خورشید
سوى دیگر رستم و گرد آفرید و آرش و جمشید
و با نورافکن امید
پیرتوس و خیزش یعقوب را هم دید
و دیگر گاه...
بر لبانش خنجر لبخند
چشم در چشم هزاران بابک آزاد یا دربند،
با آسودگى جان باخت



***



او روانش را ز ننگ بندگى پرداخت
تا ز خشت جان پاک خویش
ایران ساخت
ایران ساخت
ایران ساخت

ایران

آنچه کورش کرد و دارا و آنچه زرتشت مهین .................. زنده گشت از همت فردوسی سحر آفرین

نام ایران رفته بود از یاد تا تازی و ترک .................. ترکتازی را برون راندند لاشه از کمین

شد درفش کاویانی باز برپا تا کشید .................. این سوار پارسی رخش فصاحت زیر زین

آنچه گفت اندر اوستا زرتشت و آنچه .................. اردشیر پاپکان تا یزدگرد به آفرین

زنده کرد آن جمله فردوسی به الفاظ دری .................. این است کرداری شگرف, این است گفتاری متین

ای حکیم نامی ای فردوسی سحر آفرین .................. ای بهر فن در سخن چون مرد یک فن اوستاد

شور احیای وطن گر در دل پاکت نبود .................. رفته بود از ترک و تازی هستی ایران به باد

خلقی از تو زنده کردی ملکی از نو ساختی .................. عالمی آباد کردی خانه ات آباد باد

ملک الشعرا بهار

تو را دوست می دارم اِی هموطن

تو را دوست میدارم ای هموطن تو، ای بهترین یار و غمخوار من

بهنگام شادی. بگاه محن چه در شوره زار و چه اندر چمن

همیشه بود بر لبم این سخن

تو را دوست میدارم ای هموطن

بیا با محبت کنارم نشین که مهرت شده با دل و جان عجین

بیا حالت خوار و زارم ببین که دشمن بود دایماٌ در کمین

نباشد کسی چون تو غمخوار من

تو را دوست میدارم ای هموطن

کجا همدمی چون تو پیدا کنم؟ که تا عقده های دلم وا کنم

چرا عشق پاک تو حاشا کنم؟ بیا تا که اسرار افشا کنم

بود بی تو عمرم سراسر محن

تو را دوست میدارم ای هموطن

تویی زاده ی خاک ایران من نگهدار سوگند و پیمان من

وجود من و دین و ایمان من تویی جان و، بل بر تر از جان من

که جانم به تو بسته با سد رسن

تو را دوست میدارم ای هموطن

مخور غم اگر خانه ویران شدی و یا آلت دست شیطان شدی

اگر چند سالی پریشان شدی گرفتار آسیب توفان شدی

کجا بشکند این درخت کهن

تو را دوست میدارم ای هموطن

افق باز و آینده بس روشن است بزودی جهان بهر ما گلشن است

شکست و فنا بهره ی دشمن است که مشت یلان سخت چون آهن است

قسم بر شهیدان خونین کفن

تو را دوست میدارم ای هموطن

تو را دوست دارم که یار منی شب و روز اندر کنار منی

خزان منی و، بهار منی بلی سنگر استوار منی

وگر گاه بیگانه باشی به من

تو را دوست میدارم ای هموطن

موج خون

شرم تان باد ای خداوندان قدرت

بس کنید

بس کنید از این همه ظلم و قساوت

بس کنید

ای نگهبانان آزادی

نگهداران صلح

ای جهان را لطف تان تا قعر دوزخ رهنمون

سرب داغ است این که می بارید بر دل های مردم، سرب داغ

موج خون است این که می رانید بر آن کشتی خودکامگی، موج خون

گر نه کورید و نه کر

گر مسلسل های تان یک لحظه ساکت می شوند

بشنوید و بنگرید

بشنوید این وای مادرهای جان ‌آزرده است

کاندرین شب های وحشت سوگواری می کنند

بشنوید این بانگ فرزندان مادر مرده است

کز ستم های شما هر گوشه زاری می کنند

بنگرید این کشتزاران را که مزدوران تان

روز و شب با خون مردم آبیاری می کنند

بنگرید این خلق عالم را که دندان بر جگر بیدادتان را بردباری می کنند

دست ها از دست تان ای سنگ چشمان بر خداست

گر چه می دانم

آن چه بیداری ندارد خواب مرگ بی گناهان است،وجدان شماست

با تمام اشک هایم باز نومیدانه خواهش می کنم

بس کنید

بس کنید

فکر مادرهای دلواپس کنید

رحم بر این غنچه های نازک نورس کنید

بس کنید...

زنده یاد فریدون مشیری

در رثای یارانه ها!!

در رثای یارانه ها!!

مردن یارانه ها

چون هدفمندی گرفته دامن یارانه ها

زرد از بوی "هدف" شد گلشن یارانه ها

نان مردم گر گرانتر شد، ببم جان بی خیال

احمدی خندان شد از برچیدن یارانه ها

در کنار سیدعلی یک عده ای گردن کلفت

کارشان شد جمعه ها مالیدن یارانه ها

می خورد لپ لپ بسیجی لقمه یارانه را

گردنش مثل شتر، از خوردن یارانه ها

می خورند و چوب توی مغز مردم می زنند

بس "هدفمند" است این بلعیدن یارانه ها

این جماعت جملگی اهل نماز و روزه اند!!

نیست هرگز قصدشان چاپیدن یارانه ها

گر حکومت نیست قانونی، نباشد بی خیال

کاملا قانونیه خشکاندن یارانه ها

آنکه از اعدام خلق الله لذت می برد

نیست باکش هیچ او در کشتن یارانه ها

هست اگر ملت دچار فقر، بازم بی خیال

دست دولت همچنان در گردن یارانه ها

بود یارانه از اول یار مردم یک کمی

این زمان در جیب دولت مسکن یارانه ها

بسکه چاپیدند، آنانکه حکومت می کنند

از درآمد ها و هم از مخزن یارانه ها

ته کشیده پول نفت و گاز و اکنون ای دریغ

کرده دندان تیز بهر خوردن یارانه ها

آنکه در خلوت دو لپی می خورد یارانه را

می نمایاند خودش را دشمن یارانه ها

می رود مجلس که یاران باز تاییدش کنند

درد سر ساز است دیگر ماندن یارانه ها

می کند تایید او را باز مصباح الدماغ

الغرض در ضد شرعی خواندن یارانه ها

با خبر کن گشنگان زیر خط فقر را

تا بخوانن فاتحه در مردن یارانه ها

حسین پویا

سوم اکتبر 2010