محمد تازی

گویند که سر را تو ببر با قمه ی تیز

 صد پارچه به گور عرب مرده بیاویز

یا آنکه سر چاه حقارت بنشین و

با او تو بگو : عالم ویرانه به هم ریز!

صد سال دگر بهر حسین و دل زینب

نفرین کن و با غصه ی این حقه بیامیز

اینها که همه ننگ خرافات کثیفست

بهر تو شده حیله ی عادات غم انگیز

در دین عربها نفس و جان اسیران

بوده همه بیهوده متاعی ، کم و ناچیز

بیچاره بدان مسلک تازی محمد

گردیده عبادتگه اسکندر و چنگیز!

***

معجزه در دینشان جز تیغه ی جلاد نیست

غیر دام بردگی رسمی دگر آزاد نیست

در دل چاه سیاهی که ز دین حیله بود

ناله های مبهمی آید که جز فریاد نیست

مملکت با نور و آبادی این بتخانه ها

در کنار خانه ی ویرانه ای آباد نیست

«زهد پیدا کفر پنهان بود چندین روزگار»

زاهد فرسوده را بنگر که او را یاد نیست

بی سر بر دارمان این خرقه میمیرد ز دار

ای که گویی مسلک بیهوده را ایراد نیست

با خدا گویی که با اهریمن آمد دینتان

دین تازی غیر رسم هرزه ای شیاد نیست

***

در سر مردم بی بته و محکوم زوال

فکر و اندیشه بگردیده چو اوهام محال

بی شمارند ولی در پی تفریح و خوشی

بی شمالند ! خدایا برسان سبز شمال

توده ی خوش گذری بی غم ویرانی خاک

فکر وارونه ی آنها همه بیهوده و کال

هرچه اسلام کذایی بشود پتک فنا

همچنان دین عربها نرود زیر سوال!

گرچه پایان نرسد عالم نادانی خلق

لوح نادانی اینان برسیده به کمال

***

برای هم دگر مانند یادیم

که بر پوچی و نابودی نمادیم

چو مشتی خاک بیهوده میان ِ

جهانی سایه در آوار بادیم

پس از مردن چه فرقی میکند که

که بودیم و چه را از دست دادیم

برای ما جهان مرده کم بود

           که همواره در این عالم زیادیم

میان بیش و کم های کم و بیش

         نمی دانم چرا غمگین و شادیم

 

 

 منصور فرزادی