زرتـشـت

به ‌نام آن‌ كه در شانش كتاب است / چــراغ راه ديـنــش آفتــاب اســت

مـــهيـــن دســتور دربــار خـدايـي / شــــــرف بخــش نـــژاد آريــــايـي

دوتا گــــرديده چـــرخ پيـر را پشت / پي پـــوزش بـه پيـش نام زرتشـت

بــه زيــر سـايـه نـامــش تــوانـــي / رسـيد از نــو بـه دور باســتانــــي

ز هــاتف بشــنود هر كس پيامش / چو عـارف جان كند قربـان نامــش

شـفق چون سر زند هر بامـدادش / پي تـــعظيم خـور، شــادم بيـادش

چومن‌ گر‌دوست‌داري‌كشور‌خويش / ستايــش بايــدت پيـغمبر خويــش

بــه ايمــــاني ره بيــگانــه جويــي / رها كن، تا بــه كي بــي آبـــرويي

به قرن بيـست گـــــر در بنــد آيي / همان به، ديـن بـــهدينان گـــرايي

به‌چشم عقل، آن‌دين‌را فروغ‌است / كه خود بنيـان كن ديـو دورغ است

چون دين كردارش و گـفتـار و پندار / نـكو شـد بـهـتر از يـك ديــن پــندار

در آتشـــكده دل بر تــــو بــاز است / درآ كاين خانه سـوز و گــداز اسـت

هر آن دل كـه نباشـد شعـلـه‌افروز / به حال ملك و ملت نيست دلـسوز

در اين آتــش اگـــر مامــن گزيــنـي / گلستـان چـون خليل، ايران ببيني

دراين‌كشورچو‌شد‌اين‌شعله‌خاموش / فتـــادي ديگ مــليت هـم از جوش

تو را اين آتش اسباب نجــات است / در اين آتش، نهان آب حيـات است

چنان يكسـر سراپاي مرا سـوخـت / كه بايد ســـوختن را از مـن آموخت

اگرچه ازمن به‌جز‌خاكستري‌نيست / براي گــرمي يك قرن كافي اسـت

چو انــدر خاك خــفتم زود يــا ديـــر / تواني‌‌‌‌‌‌‌‌جست از‌آن‌خاكستـر، اكسير

بـه دنيـا بس همــين يك افتـــخـارم / كــه يـــك ايــــرانـــــي والاتبـ‌‌ـــــارم

به خون دل نيم زين زيسـت، شادم / كه زردشتـــي بـــود خــون و نـژادم

در دل باز چــــون گـــوش تـــو و راه / بــــود مســـدود، بـايد قصـه كـوتــاه

كنونت نيـست چون گوش شـنفتن / مـرا هـــم گفتـــه‌هـا بـايـد نـهفــتن

بسي اســـرار در دل مانده مسـتور / كـــه بـي تـرديد بـايســتي بـرم گور

سروده ای از " عارف قزوینی"