پوچی

زمین یک نقطه از فریاد صفر است

که آغاز همه همزاد صفر است

بدیدم اختران و کهکشان را

تمامش گردش اعداد صفر است

***

به عالمی همه نابود و دلهره شاید

میان بود و نبودش تفاوتی باید

ندیده ام به سرای توهم بودن

که غیر درد و تباهی به ما بیفزاید

***

من از هر فکر و هر راهی بریدم

که از این بحر ویرانی شنیدم

همه دنیا سوالی بی جوابست

که غیر از پوچی دنیا ندیدم

***

وجود عالم از اول غلط بود

جهان یاوه و مهمل غلط بود

نرو دنبال حل جدول عمر

که حتی رمز این جدول غلط بود

***

رضا و علی و محمد خداست

برای نفهمی که معبد خداست

امام زاده یا هر بت دیگری

که هر خانه هر جا بیابد خداست

***

اگرچه غصه در تو بر قرارست

برایم گریه هایت خنده دارست

بدان این کار تو دیوانه وارست

که ملا روی امثالت سوارست

***

عقل می گرید اگر دنیای ویران بنگرد

گاه می خندد اگر این دین و ایمان بنگرد

گاه می داند نمی داند چرا در این جهان

باید این آزادگی را پشت زندان بنگرد

***

بارها با خودم بگویم آن همه باور کجاست

آن همه معنای بی معنای این دفتر کجاست

آتشی آمد وجود خرقه را ویرانه کرد

لحظه ای بنگر غبار و گرد و خاکستر کجاست

***

همه زیبایی دنیا سراب است

که هر کاری کنی رنج و عذاب است

به پوچی میرسی مانند ذاتت

اگر بینی که پشت این نقاب است

***

هجوم درد و ماتم دیده ام من

جهنم را به عالم دیده ام من

خداوند وجود آدمی را

چو دربان جهنم دیده ام من

***

اگر جانت رود دیگر نباشد

که آغازی درین آخر باشد

چو جانی نامده در عالم پوچ

وجود او همان بهتر نباشد

***

بیدار مشو که باوری خفته شوی

فریاد مزن که لحظه ای گفته شوی

در شهر جنون و سایه در فکر نرو

کز راز جهان چو روح آشفته شوی

***

ز اسرار نهانی ما چه دانیم

که ما مخلوق ادوار جهانیم

برای آخرت زاری نکن تو

به دریای عدم چون قطرگانیم

***

پندار تو در خواب نهانت پیداست

کابوس غم و شنیده های رویاست

با غیب مکن حواله کاین یاوه ی فکر

برخواسته از هجوم هر باور ماست

***

گرچه جانست هنوز در نفس و خون تنم

من بدانم که نماند نفسی در بدنم

من که امروز شوم خاطره ی فرداها

همچو خوابست و خیالی همه ی زیستنم

منصور فرزادی گرامی