پاسخ عالم

ز دنیای رها چیزی ندیدم

به جز این رنگ پاییزی ندیدم

به غیر از روح آونگم به دارش

در این ویرانه آویزی ندیدم

***

بر خون دلم هجوم خفاش بگشت

پندار حقیقتی که چون فاش بگشت

بر لوح غم و ز سایه های ابدی

آمد به وجود مرده نقاش بگشت

***

سرابی سرد و بی روح است دنیا

سکوت مرگ و اندوه است دنیا

تو بنگر لحظه اي دنياي ويران

ز جسم مرده انبوه است دنیا

***

چه تن ها آمدند و جان بدادند

دگر از مادر گیتی نزادند

نه خاکند و نه روحند و نه سایه

همه بیهودگی هایی به بادند

***

گلستانم زمین خار و خس بود

وجودم آتش و درد نفس بود

ازین زندان دین رَستم ولیکن

همیشه جای من کنج قفس بود

***

خدا را رحمتی عادل بگویی

به صحرای عدم هرگز نرویی

جواب ظلم ظالم را ندادند

چگونه اجر کارت را بجویی

***

گرچه جای حرف ما در قبر نیست

هیچ راهی در جهان جز صبر نیست

بهر خورشید سیاه جهل ِ دین

حرف ما غیر از غبار و ابر نیست

***

تا نیابیم روزگار اصلمان

در خزان ماند تمام فصلمان

می زنیم امروز ما نقش خرد

تا که فرداها نسوزد نسلمان

***

گرچه میهن را عربزاده فروخت

کس دهان درد ایران را ندوخت

تا خرد آید به نسلهای دگر

نسل ما در راه نادانی بسوخت

***

بدان غربی به اسلامت نتازد

که در بازی شطرنجش ببازد

چو ایران در نفهمی ها بماند

کسی ویرانه را از نو نسازد

***

ز دزدان و کثیفان و حقیران

هزاران فتنه بر خاک دلیران

چه دینی بهتر از دین عربها

برای شعله بر تاریخ ایران

***

این گونه خدای کعبه را می یابی

با حیله و خشم و خصلتی اربابی

زانو تو بزن به روی خاکش لیکن

دانم نرسی به کعبه ای اعرابی

***

چو دین و خرقه از ذهن تو فرسود

روی دنبال اسراری ز معبود

خدا را پاسخ عالم مجویید

کسی زین طبل تو خالی نیاسود

***

خیالاتی که بهرت بی اثر بود

خدای این جهان و این بشر بود

سوالی بی اثر با پاسخی پوچ

جوابی کز سوالش یاوه تر بود

***

تا بقای آدمی گور فناست

تکیه گاه جهل نادانان خداست

ما رویم و زنده می ماند خدا

زانکه جهل آدمی بی انتهاست

منصور فرزادي عزيز