Wednesday, June 30, 2010

............ آه ایرانیان

کجا برم داغ این دل پر خون را



به زنجیر کشیده اند مرا با خدا

* * *



چو زنگیان ِمست ِمفتخر به جنون

رم کرده باز بت پرست صحراها



تعفن گنداب اهرمنان بیاکنده

سراسر سرزمین مهر اهورا را





فرومایه دونپایگان حکم میرانند

به زور و سلاح کفر به دادگاهها



دهان مردمان حق ستان می بویند

مباد سخنی گفته باشی ز حق ماها



چو دیو و دد بما مسلط شده اند

زدودند هر آنچه اهورایی از دلها



چو مام میهنم به چنگ دیوانست

پدر شده آلت دست و برده آنها



چو مومیاییان بدنبالشان روان گشته

و چشم ببسته بروی زجر و شکنجه ما



صدای خرد شدن استخوانمان بشنید

بروی خودش هم نمی آورد پدر اما



نظاره میکند همچنان زجر فرزندان

و باز میرود او پای منبر آقا!

* * *



کجا برم این درد مام وطن اینک

ز هوش رفته اند پدران ما چرا؟



پدر, پدر! تن زخمیم نمی بینی؟!

ببین! چه آورده دیو بر سر ما



بدان! عمو جان سه ماهه در بندم

خبر نگرفته هیچ فامیل از ماها



چه گویمت ای دایی خوب نمیدانم

خشوع تو بر دیو شده بلای جانها



ز خاله و عمه نگو که میدانم

چه بغضها فرو خورده اند هم آنها



کرا بگویم چه آمده بر سر میهن

کجا برم داغ این دل پر خون را؟

* * *



مرا طلب خدای نباشد بخدا زین پس

چو مام میهنم ز دست دیو نگشته رها



مرا دگر سر آشتی با پدر هم نیست

که پای بر شرف به دیو میکند اقتدا



نه زجر من بیند و نه زجر مام وطن

خدای او شده دیو و پول ِخون ِماها!



یتیم شدیم در حیات پدر, هیهات!

غریب شدیم در حضور وطن ما چرا؟



جوانهء سبز شدیم تا بپوسیم باز

یتیم و غریب به کنج زندان شما؟!

* * *



شما! شما اهرمنان خونریز رجّاله!

که پنجه های نجس میشکید بر دلها



شما که بروی مبارکتان نمی آورید!

که گوشتان سنگین شده این روزها



شما که شانه بهر تکیه دیو پیش آرید

شما که بچرخانی هنوز چرخ دیوها را



نه یک نظر به جوانی که له شده

به زیر همان چرخ و دنده بدست شما



شما خدا فروشان دیو خوی فرومایه!

که مام وطن به بند کشید و آدمها

* * *



مگر دست کاوه به تک تکتان نرسد

که میرسد او روزی از همین روزها



بشارتمان داده پاکروان فردوسی

قشون فریدون بشورد به ضحاکها!



بزن بگیر و ببند چه باک ز اهریمن

که آه ایرانیان فراخوانده اهورا را



ز مادر نزاده که خون ایرانیان ریزد

و دودمان نکبتش نرفته به باد فنا

Thursday, June 24, 2010

ندا



اين شعر را به مناسبت شهادت نداي عزيز سروده ام و تقديم مي كنم به مادر ندا و همه قلبها و چشمهايي كه در غم ندا در سراسر جهان شكستند و گريستند . روحش شاد .

تقديم به روح پاك و چشمهاي معصوم ندا آقاسلطان ، دختر ايران





(( ندا ))





بخواب آرام ، دختر ايران

ندا جان خواهر نازم

گل خشكيده در سرفصل آغازم

پرستوي پر از احساس پروازم

چه پاك و بي صدا رفتي

به ياد آور گل زيبا

بهار بود و پر از گلهاي شاد و ناز

گل خنده ، گل شور و گل احساس

پرستوها پر از احساس پاك ياس

تو هم يك گل ميان اين همه احساس

به يادآور گل نازم

كه يك پير خرافاتي پر عصيان

به رمل و سحر رمالان

براي زندگي كردن، طلسم خون گل ميخواست

طلسم پير پر كينه

به خون گل ترين تشنه

به دامان گلي افتاد كه اندوه نگاه او

پر از عطر اقاقي بود

تو اي اندوه بي پايان

تو را كشتند و گفتند قسمتش اين بود

و شايد هم خداوند حكمتش اين بود

خداي من ، خداي تو نمي داند

خداي قاتلان تو

همان پير خرافاتي پر عصيان و پر كينه

همان ضحاك خون آشام

مي داند ،كه حكمت بود يا قسمت !

سروده ای از رویا

Friday, June 18, 2010

هرگزنخواب کورش


دارا جهان ندارد،

سارا زبان ندارد


بابا ستاره ای در


!هفت آسمان ندارد


کارون ز چشمه خشکید،


البرز لب فرو بست


حتا دل دماوند،


آتش فشان ندارد


دیو سیاه دربند،


آسان رهید و بگریخت

رستم در این هیاهو،


گرز گران ندارد


روز وداع خورشید،


زاینده رود خشکید

زیرا دل سپاهان،


نقش جهان ندارد


بر نام پارس دریا،


نامی دگر نهادند

گویی که آرش ما،


تیر و کمان ندارد


دریای مازنی ها،


بر کام دیگران شد


نادر ز خاک برخیز،


میهن جوان ندارد


دارا ! کجای کاری،


دزدان سرزمینت

بر بیستون نویسند،


دارا جهان ندارد


آییم به دادخواهی،


فریادمان بلند است


اما چه سود،


اینجا نوشیروان ندارد


سرخ و سپید و سبز است


این بیرق کیانی


اما صد آه و افسوس،


شیر ژیان ندارد


کوآن حکیم توسی،


شهنامه ای سراید


شاید که شاعر ما


دیگر بیان ندارد


هرگز نخواب کوروش،


ای مهرآریایی


بی نام تو،وطن نیز


نام و نشان ندارد



سیمین بهبهانی

Thursday, June 10, 2010

خدا نامه

شــبى آمـــد خـــــدا در خــواب نــــــازم نشســت بــا من ســــــر راز و نيـــــــازم

شرابـى بـــود و نــــان سنـــــــگکى داغ نشســــــــــتیم گوشـــه دنــج تــــه بــــــاغ

دو ســه پیمــــا نــــــه و ســــاز ى وآواز بـــــــه مستـــی شـــد خــدا گوينـــــده راز

به من گفت از شمـــــا مـــــن دردمـــندم بگو مــــن بـا شما آخـــر چــه كـــــــــردم

چـرا بــایـــد زخــودآيیـــــن در آريــــــد

به نام من کتاب و دین درآرید

اگـــرخــواهـــم بــه د نيا مــــن نــگاهــم بدان موسى و عيسى را نـــخــواهــــــــــم

چــــــــرا تيــــغ محــــمد را بـــجـويـــــم اگــر خــواهـم كسى آيــد بـــــسويـــــــــــم

نـه انــجيل و نــــه تورات و نه قــــــرآن نــبــوده دفــتر مــــن نــــاشــــــــــــــر آن

هــمـــه كــار ريـــا كـــــــاران و دنـــدان بـــــه هر دوران ظهور ايــن رســــــولان

اگر خواب زمـــــان در دســــــت آنــــان ســـتون جـــــاهلان هم پشــــت آنـــــــــان

گهـــى بــــــــر مـــــن نــهادنـــد نـــام الله شديم غارتـــگــــر و يــــاغـــى صــحرا

گهى هم ما شدیم بـــابـــاى عــــــــــيسى بــــــه شد مريم بــــه عقد وصیغه مــــــا

گهى درمصر بــه همـراهى مــوســـــــى درآوردیم پــــدر از پـــیروبـــرنــــــــا

محـــمد را شدیم زنـبـــــــــــــــــا ره او رئیس درب روسپـى خـــــــــانــــــــــــه او

بـه هر جا يك زنـــى را زير ســــر كــرد به نام بنده هـــــم يــك آيـــــه در كــــــــرد

اگر او عاشق نه سالــــــه هــــــــــــاشـــد چـــــــرا عقدش بــــه نــام مـــن روا شـــد

چرا بايد به نام مــــــــــــــن بـــجنگیــــــد دهــــا نــــها را بــــه نــام مـــن ببندیـــــــد

كــه بنــــــده گر خــدايم بـــــــى نيــــــازم نــــــــه پــــايـــــان و نــــه آغــــاز پیــازم

نمـــاز و روزه كى خـــواهم زيـــــــــــارم قمه بـــــر سرزدن كی بـــــوده كــــــــارم

اگـــر از تن جدا کــــرديــــد شما ســــــــر چـــــــــرا نعــــــره زنید الله و اكـــــــبر

بـــدان آيين مــــــــــن زور و جــــفا نیسـت كه اين ديوانگى ها كــــــــــار مـا نیــــست

كـــه راه مـــن بود مــــــــــهر و سعـــادت کجا راه جهـــاد اســــت و شهـــادت

کجا گفتم كه مــن خــانـــــــــــه نــــدارم سرم را من كجا شب هـــــــا گــــــــــــذارم

خـــد ا را كى سراى و خــانـــه باشــــد کنشت و كـــعبه و بتخانه بـــــاشـــد

بـــيـــا از مــا درآر ايــن دســـت آخــــــــر بکش از مــــا بــــــــــــرون جـــان بــــرادر

غـــلط كــــردم كـــه آدم آفـــريـــــــــــــدم بــه جـــان مــــــــــــادرم ديـگــــــر بريـدم

خــــدا پیـــمانـــــــــه آخـــر بــــه لــــــب بست سپس خسته دو چـــشمــــانش بـــــه هــم بست

ســـــــــكوتـــى بــــود از دور نـــاله زاغ خــــــدا ومــن نشستــه گــوشــــه بــــــــاغ

به خود گفـــــتم عجب پس اين خدا بـــود نـــدانستم چه بــا مــــــــــن آشنــا بـــــــود


سروده ای از بابک اسحاقی